Сподели:

The spring rain subsides –
a cat is checking
from under the stairs.

Сподели:

A glass of milk
warms my hands;
thunderstorm comes closer.

A Sparrow on a Telephone Wire

A Reminder

I’m counting hours
since my mind
has started examining
my thoughts,
each separately
and deliberately.
When I came
to the edge
of new
conclusions,
rain
started hitting
the drainpipes.

Silence

Me and him
in a summer bus
sitting next to each other,
in silence.
Each one of us
is thinking
what the other one
is thinking about.
Our elbows
touch furtively.
The last bus stop
is coming closer.

Connection

Barely acquaintances,
we’re meeting unexpectedly
in a crowd.
No one notices
that we’re giving each other
a spontaneous smile
that connects us
in an abstract relation.
The more we’re moving away,
the bigger part of us
is tearing off.
All that each of us has left
is the memory
of our presence.

Everything

All that mattered was
what I don’t have.
For the first time
I thought
of what I actually
do have.
One salty drop
fell over my cheek
and cleared my
blindness.

Рефлексија (Reflection)

Кристален снег (Crystal snow)

 

Не можам да Ви опишам колку бев вудоневидена од правилноста на кристалите на незгазениот снег.

I can’t find enough words to describe my amazement when I saw those crystals in the snow that no one ever stepped in.

Огледало (Mirror)

 

 

Мавровско езеро.

Заробен (Trapped)

A leaf under the ice.

Славење на новиот почеток (Celebrating the new beginning)

 

Еден од првите моменти на новата година.
One of the first moments of the new year.

Магла (Fog)

Кревкост на почеток на есента (Fragility in the beginning of autumn)

5ти Октомври, 2013 год. Природата покрај реката Радика, западна Македонија.

Движење кон светлината (Heading towards the light)

Sunday morning, rain’s not falling in Skopje :)

Remember the Maroon 5 song, Sunday morning? Well, in their morning rain was falling, and our morning in Skopje was so sunny today 🙂

Поглед од врвот на Водно (The view from the top of Vodno)

Самрак на Охридско езеро (Dusk at the Ohrid lake)

Насоченост

Чвор од гласови,

се натегаат,

врескаат,

дофрлаат,

а јас

една тенка

нишка

низ него,

во молк.

Движењето на последните зраци низ Скопје (The movement of the last rаys through Skopje)

Зајдисонце од тераса (Sunset from my terrace)

Ветер на Преспанско езеро (Wind on the Prespa lake)

Еден меѓу сите

Дури и да не те познавав,

дури и ова да беше

прв пат

како те гледам,

во чекалната,

меѓу милион други

лица,

дури и да немавме историја од сто години

нестабилност,

јас пак во твоето лице

меѓу толпата други,

ќе ја пронајдев таа искра

што прави да посакам

да ти ја тргнам

маската

и да ја запознаам твојата

суштина

одново

секој пат.

Дожд

Гласно плукаме

по времето,

а нечујно се смешкаме

во себе,

од милост,

зошто пак сме

заробени,

дома,

двајцата,

сами.

Појавување

Да постоев

во твојот таинствен свет,

се прашувам,

дали понекогаш

би се појавила

барем

како малечка

мисла,

за време

на твојот

утрински чај?

Носталгија

Секој од залезите

ги задржуваше своите посебности,

сите исклучителности

повеќе од секогаш,

но ниеден нареден не ја содржеше

тивката меланхолија

во себеси,

заедно со мене,

повеќе од сите пати

да посакува

ти да беше овде…

Чекање автобус со С.

Сонцето ни ги копаше очите

додека мижуркавме на клупата

покрај булеварот

и бучавата на возилата.

Заморот некако подмолно ме совладал

и ме кутнал

врз неговото рамо.

Којзнае колку автобуси поминале

пред да го почувствувам

опашестото пријателче

како ми ја лизнува раката,

и да забележам

дека веќе е темница.

Нов град

Зајдисонце низ завеса.

Испреплетени прсти на задни седишта во такси.

Недостижни врвови.

Праменче се вее на една клупа.

Светлина во темнина се одбива од трепките.

Четири уморни очи вперени во точка на таванот.

Промена.

Динамика.

Еуфорија.

Безбедност

Кога соновите се одамна почнати,

кога низ прозорецот ѕирка

испрекината светлина

од уличната сијалица,

кога дождот непрестано удира

во лимениот олук

и сенките на дрвјата се клатат,

небаре ветрот ќе ги сотре,

тогаш моите очи се ширум отворени,

тогаш се претворам во кроткост,

тогаш испарува сета моја стабилност и возрасност,

тогаш треперам во пижамите,

забите ги заривам во ќошот од јорганот,

и низ измешаната постела

се провирам,

брчкам,

лутам,

барајќи ја твојата заспана рака.

Заспивање

Сега веќе немам изговор да не ги затворам очите.

Ги внесов последните трошки храна во себе,

ги наредив сите стихови на нивните страници,

ги измив сите останати садови во садоперот,

ги вратив сите аксесоари каде што припаѓаат,

од првиот до последниот,

и потоа одново од последниот до првиот.

На брзина му ги издрдорив сите полноќни ритуали на моето мелезче,

и конечно…

Помислив на тебе.

Спонтаност

Влажни бакнежи

под менувањето на светлата

на семафорот.

Разбушавени коси

меѓу раскапени алишта

обесени на терасата.

Мириса на дожд.

Мириса на љубов.

Мириса на тебе.

Маска

И секое утро

додека ги учам

трепките

да не им дозволат

на капките

да капнат,

на капките

што ми ја размачкуваат

насмевката

што сè повешто

ја цртам,

се прашувам:

ќе го постигнам ли утре

совршенството?

Сподели:

Whispering secret words
in the world under the blanket –
a tent of feelings.

Твоето маало после дожд

Се обидувам да се воздржам

од воодушевувањето

што матниот одблесок

на светлината врз улиците

го предизвикува во мене,

со сите сили се задржувам

да не застанам на мостот

кој има толку јасен поглед кон ноќта

и да не погледнам низ очилата

што ми ја избиструваат секоја сенка

што очиве ја гледаат по два пати одеднаш.

Водам тивка војна со себе

да не се наведнам

и да не ги бакнам сите дупки во асфалтот

што ти ги презираш,

а твоите стапала секојдневно ги претрчуваат.

Го задржувам воздухот во градите

за што подолго во мене да остане

мирисот на твојот живот

и кревкоста на твоето битие

што безброј пати мрзнела

на оваа клупа.

Ме откри

Ме обвиткуваш

со воздишки во вратот

од кои плашливо затреперувам,

опкружена од сознанието

дека некако полека

успеа да ме обземеш

и да го пронајдеш клучот

што толку долго

се надевав дека не е загубен.

Скришно

Во ноќта тивка,

типкам комбинации

од зборови

што не можам

да ги пронајдам.

Но, се што успеав да прочитам

меѓу буквите,

беше остатокот

од твоето недостигање.

Случајност

Понекогаш,

сосема ненадејно се случува

да се судрам со можноста,

во некој сосема случаен миг во минатото,

ние некаде да сме се разминале,

нашите погледи

во дел од моментот да се допреле,

заедно со сите наши дотогашни искуства,

сите копнежи и страдања,

сите желби

и целиот оптимизам

што дотогаш сме го доживеале,

облеката на нас

и сите заковани планови,

можеби некогаш,

можеби некаде,

можеби случајно се сретнале.

Смс

Лежам тука,

лежам,

и се топам

во мисли

на тебе.

Ти правиш да чувствувам.

Неверојатно е

како секој пат

умее да го почувствува

мојот поглед

и да го пронајде

преку толку рамења

за да ми испрати летечки бакнеж.

Секој пат го ставам во џебот

за кога ќе ми недостига,

да посегнам по залихата.

Неверојатно е

со каков интензитет

умее да направи

да се почувствувам како дете

секој пат кога ќе ми засветкаат очите

и кога по некоја пеперутка

случајно ќе ми прелета низ желудникот.

Возбуда

Што ако бев ќелава,

и ја мразев поезијата

што сакаш да ја читаш?

Што ако бев висока,

и не сакав да те држам за рака,

и ако бев луда,

и ако живеев на другата страна на светот,

кажи ми,

дали и тогаш

ќе ја имаше истата

еуфорија на лицето,

додека врз моето

црташ насмевки?

Влијание

Кога ми ја отстрануваш облеката,

заедно со неа

од мене ја одвојуваш и кожата,

ги соблекуваш

и границите на мојата телесност,

од мене ги симнуваш

и грижите и недоумиците,

тагите и товарите,

за момент правиш да се најдам

на некое друго ниво на свеста,

и се што од мене останува,

е копнежот

да ти го вкусам папокот.

Чекање

Ја расчленувам бучавата

на звукови

и еден по еден

ги анализирам,

барајќи го

оној на таксито

што ќе продре

во мојот мир,

и ќе го разниша.

С.

Кога тој го изговара гласот С,

ме претвора во уво.

Кога ќе му нареди на воздухот да излезе

штом ќе ги подеси усните за изговарање,

го произведува најсимпатичното С на светот.

Колку е неодолив изразот на неговото лице

кога послушно ќе каже С

штом ќе го замолам,

и колку можам неуморно да ги бакнувам

наборите на неговото чело

кога ќе се налути

зошто не сакам да му кажам

зошто се кикотам.

Кога тој кажува С,

ме потсетува дека го сакам

уште понежно,

уште понеумерено и

уште повистински

отколку што Џеси ја сакаше Сузан.

Ајде, кажи ми С уште еднаш,

да напишам уште стотина стихови,

да те обвинам за слаткото мало злосторство

што го правиш секој пат кога ќе ме послушаш,

да доживеам уште стотина среќи,

да го спојам сонот со сегашноста,

да го откријам светот уште стотина пати,

да те запознаам уште еднаш и уште еднаш одново,

мој С.

Миг

Шепни ми,

ајде конечно

допри ми го увото

со твојот здив,

изненади ме со звукот

на мелемот

што ја лекува содржината

на сите сомнежи.

Ајде,

наежи ми го вратот

со допири

што само ти ги умееш,

насмевни ми се

додека лежиме голи

на подот

на минатото

и го гледаме

менувањето на светлината

што случајно

паѓа врз таванот.

I flow into you.

Зад стаклото на очилата

се сокри еден поглед

кој кришум си го даваше задоволството

да ги следи црните кадрици

како една по една

се движат предводени од ветрот.

И ги улови сите симпатични несовршености

што таа насмевка ги содржеше,

и сите интензитети на топлина

што насоченоста на тие очи ги нудеше,

и сите зони на комфор

што просторот околу тоа суштество

за мене ги поседуваше.

Се излажа.

Мислеше не знам,

дека ме претвори

во еден грст воздишки.

Мислеше не чувствувам

дека ги соголи

сите слоеви од моето битие

и дека одвојувајќи ги еден по еден,

допре до мојата суштина.

Мислеше не мислам,

дека единственоста на мигот

кога нашите насочености се допреа,

значеше средба.

Мислеше не ме допира

неговиот фокус преку неколку рамена

и не предизвикува

секое парче облека

да се одвои од мене.

Мислеше не го забележав

зрното среќа што не соедини.

Беше во длабока заблуда.

I <3 Snickers

Приспивно помислувам

на сеуште неотвореното полноќно задоволство,

кое како никој

умее да ме утеши

од тукушто загубените

грижи и лудости.

Знае да ми се најде

токму кога е најнеопходно

и да и ја даде потребната топлина

на утробава,

во вистинскиот момент,

на вистинскиот начин.

Понекогаш,

и љубовта знае да не биде доволна.

Збогување

Почна да се појавуваш

од зад аголот,

со сета твоја непромисленост,

безгрижност

и кревкост,

и секој пат

ми ги нудеше усните

како да е последен,

секој пат

умееше да ме допреш доволно длабоко

за тагата да ме совлада,

и секој пат

умешно внимаваше

да ми ја пренесеш точната количина хаотичност

што ти е вишок,

а мене ми недостига,

и знаеше како да изнудиш насмевка од мене

секогаш кога мислев дека сум доволно потоната

за да биде апсурдна.

Ме прегрнуваше секогаш со истиот стисок

и внимателно избројани милиметри квадратни

каде нашите кожи се лепат.

Секој пат последен беше,

и секој пат знаевме

дека ќе има свој нареден последен.

Желба

Додека мижев,

тивко ми шепотеше слатки зборови,

ме повикуваше на вечност

и незаборавни мигови,

ветувајќи ми се,

покажувајќи дека ќе биде

се што до сега никој друг не бил.

Ми ги милуваше трепките

и душата,

ми се понуди себеси,

како излез од сегашноста…

Мислеше,

ќе може среќата во мене

да ја изнуди.

А ова срце пусто,

се што сакаше да види

кога ги крена капаците,

беше еден лик,

одамна избледен…

 

Привлечноста

Ги ловам погледите

на едни две диви очи

што трепкаат во мракот,

кои со секој мој обид да им се приближам,

се повеќе се оддалечуваат,

научија да ме предизвикуваат на далечина,

научија секоја случајна средба

да ја претворат во трепет на утробата,

научија својот неспокој

да го одразат врз мојот привиден мир,

кој ме натераа да сфатам

дека не бил ништо друго,

освен чекање.

Случајните допири ги нареков среќа,

бидејќи често умееја

да ми бидат единствен и непресушлив извор

на задоволство,

научив да се издигнам над нашата телесност

и да ми бидат доволни

само малите случајности,

за да му дадам смисла

на секое мое вдишување.